Storykwelling

Ik weet nog goed dat ik werd ingewerkt als gids bij Slot Zuylen. Mijn collega had de meest briljante verhalen over alle aanwezige kunstschatten. Eén relaas spande de kroon: een met veel humor verteld verhaal over een achttiende-eeuwse kussenkast. De deelnemers aan de rondleiding lagen in een deuk, de fooi aan het einde was loyaal.

Goed, Maarten voor het eerst gids. Aangekomen bij de kussenkast vertelde ik vol passie en humor, dat vond ik zelf althans, het verhaal. Geen reactie van de deelnemers, en ook geen fooi. Het was pure storykwelling mijnerzijds. Het was niet echt. Niet van mij. Kortom: tijd voor een eigen verhaal, mijn verhaal. En zo kreeg de kussenkast een nieuwe mythe toebedeeld.

Overal op het web, in blogs, columns – nu dus ook, sorry! – en websites word je continu geconfronteerd met het nut en de noodzaak van storytelling. Het is hét middel om meer te verkopen! Om de gast een ervaring te geven! Says who? Waarschijnlijk wordt dit marketingconcept ook gepredikt door bovengenoemde collega van het kasteel. Hij wist echt alles. Maar toen ik als medewerker zelf aan de slag moest werd de ervaring een stuk minder. Voor zowel de kasteelbezoeker als de betreffende kast, en dan heb ik het nog niet eens over mijn ‘klotsende en naar Sanex snakkende’ oksels. Kortom: voor wie is storytelling nu eigenlijk goed?

– Trouwens. Voordat u mij verwijt niet geheel op de hoogte te zijn van de laatste trends: ik bedoel in deze column ook gewoon storyselling. Zoveel verschil zit er niet tussen dat en storytelling. –

De praktijk in de horeca. Bloednerveus stond ze aan tafel. De ondernemer in kwestie was trots op talloze certificaten die iets te maken hadden met zogeheten groene vis, biologische wijn en een door regionaal in te kopen lage footprint. Maar goed, daar stond zij dan. Gewapend met menukaart was ze naar de tafel gekomen. Ik zat in een geréanimeerd gesprek en had eigenlijk geen behoefte aan enige verstoring, maar zonder even te vragen om aandacht begon ze haar verhaal. Of liever gezegd: haar spreekbeurt. Dit gebeurde nog net niet op het niveau van ‘en toen en toen en toen’, maar zo gek veel scheelde het niet. Het leek op een boekbespreking van de middelbare school waarvoor alleen de samenvatting gelezen was. De inhoud zou ongetwijfeld kloppen, de goedbedoelde omschrijving ook, maar het kwam niet over. Het was niet háár verhaal, het was storykwelling …

De reden van dit schrijven? Laat alstublieft eenieder een verhaal met passie vertellen, zijn éigen verhaal. Laat iedereen uit de bedieningsploeg een verhaal heel goed bestuderen, gaan liefhebben; laat iedereen de bioboer zélf bezoeken en het verhaal van de visser zelf aanhoren. Geef uw medewerkers ruimte en tijd om uw leveranciers te bellen en onderzoek te doen. Want pas dan wordt uw verhaal ook hun verhaal. En laat ze dát dan vertellen aan tafel.

Want wat dan plaatsvindt? Storytelling!

Maarten Wessels
Maarten@Wesselstrainingen.nl
Twitter.com/MaartenWessels
Eerder geplaatst op 07 januari 2014 © Entree