Chef krijtbord

Ik vraag mij steeds vaker af wie de eigenaar is. Nee: niet van de tent, het hotel of het restaurant. Noch van het geld of de aandelen. Maar bijvoorbeeld van de menukaart. Van de koffiemachine of de krijtborden. Kortom: wie is er verantwoordelijk voor het onderhoud, de taal, de creativiteit? Welke medewerker ervaart eigenaarschap?
In mijn tocht langs diverse (horeca)bedrijven kom ik er elke keer weer achter dat vele totaal verkeerd georganiseerd zijn. Er is een mate van verantwoordelijkheid op basis van geld of functie, talent is minder van belang. Weg met de restaurantmanagers, weg met de supervisors. Van zowel de functienaam als bijbehorende taakomschrijving zou je spontaan vlekken krijgen. Dergelijke titels horen toe aan functionarissen die werken in horecabedrijven die bijna antiek zijn.

Begrijp mij niet verkeerd, ik heb het niet over u als persoon. Voor u alle respect van de wereld, voor uw passie en kennis, uw tomeloze energie om elke dag weer te vlammen bij het bedrijf waar u werkt. Oprecht respect.

De kwalificatieregels van het functiehandboek van de horeca stammen echter uit 1825 en zijn dringend aan een likje verf toe. Vernieuwen is het credo. Welke zogenaamde functies er dan wél in moeten? Chef krijtbord is een goede: deze persoon is dan dagelijks verantwoordelijk voor een goede tekst die ervoor zorgt dat de voorbijganger vanwege zijn nieuwsgierigheid wel naar binnen móet gaan. Of chef poster: deze houdt zich bezig met alle posters die er in uw zaak hangen. Negen van de tien zijn doorgaans al weken over hun t.h.t.-datum heen. Over het evenement is op sociale media ook niets meer terug te vinden omdat het al te lang geleden plaatsvond. Om maar niet te spreken over de ontelbare taal- en stijlfouten. Er worden foto’s gemaakt van deze blunders om vervolgens de sociaal-mediale wereld over te gaan. En met een beetje pech staat uw bedrijfsnaam erbij …

Verder was ik in apríl in een zaak waar de openingstijden tot en met half maart nog op een poster stonden. En waar op de kaart Italian koffie stond. Argh. Of je schrijft alles in het Nederlands – Italiaanse koffie – óf je kiest voor het Engels: Italian coffee. Maar maak een keuze.

De oeroude organigrammen mogen ook wel eens een flinke poleerbeurt hebben. Ze zijn niet meer van vandaag en de man of vrouw die ze nog in stand houdt is, naar mijn bescheiden mening, van gisteren. Ik ben echt wel een voorstander van klassiekers, maar dan op de menukaart.

En nog zo’n ouderwetse: de marketingtheorie van de zeven of acht p’s. Weg met die meuk. Plek geven op Wikipedia en de geschiedenisboeken in. Waar deze p’s dan door te vervangen? Viermaal de s: sfeer, sociale media, stoepbord, schrijven!

Medewerkers benoemen om hun talent en ze daar verantwoordelijk voor maken, dát is het nieuwe ondernemen. Wat dat voor u betekent? Reflectie, in de spiegel kijken? Want wat u dan echt ziet? Twee dingen: eigen (en) aardig.

Maarten Wessels
Maarten@Wesselstrainingen.nl
Twitter.com/MaartenWessels
Eerder geplaatst op 14 juli 2014 © Entree